ஆராரோ

நிழலுள்ள செடிகளை அறியாத காளானைப் போல்
காட்டில் அமர்கிறேன்
மரங்கள் புலம்புகின்றன

கூர்மையான நகங்கள் கொண்ட கால்களால்
காற்று இல்லைகளில் நடப்பது பற்றி

சருகுகளோ உதிரும் போது
காற்றின் பாதச்சுவடுகளை கண்களாக்கிவிட்டுச் சாகின்றன

அப்போதெல்லாம்
நிர்வானப்படுத்த முடியாத காட்டு மரங்களின் ஆடைகளை
முத்தமிடுகிறேன்

நதியின் துளிகள்
மரங்களின் சதைக்குள் நீல நிறத்தில் இல்லை
ரத்தமென உயிர் வலிமை குன்றியதுமில்லை

ஆராரோ என்ற சொல் காட்டுப் பூக்களின் வாசனை என்றும்
ஆரிரோ என்ற சொல் மான்களின் விழி என்றும்
நான் யாரிடம் சொல்வது

அங்கங்கே நீண்டு கொண்டிருக்கும்
மரங்களின் கரங்களை அணைத்து
பைத்தியக்க் காரியைப்போல் இவற்றை பாடி அலைகிறேன்
மரங்கள் உறங்குகின்றன

விடியற்காலையில்
காட்டுக்குள் வீழும் ஒளிக்கற்றைகள்
மரங்களின் புருவங்களாகின்றன.

- தேன்மொழி தாஸ்