யாமி

இவள் குழந்தைகளின் கண்களில்
சூரியன்
நிலவு ஈர்த்தபின் எஞ்சும் ஒளியினை
தேக்கி வைக்கிறது

நகங்களின் நுனியில் எனது இரவைக் கடத்தி
தூக்கத்தை அடர்ந்த இருள் நிலங்களில் பயிரிட்டு
கனவுகளை பிடுங்கி நடுகிறாள்

அருகம்புல் பூக்களென
அவள் நாசியோரம் நீண்டிருக்கும் ரோமங்கள் துடிக்க
கொலை செய்ய தயாராகையில்
எனக்கு துரோகம் இழைத்தவர்களை
நினைவூட்டுகிறாள்

ரகசியங்களை
ஒரு வெட்டியானைப் போல புதைத்து
அதன் வாசனைகளை மறக்கக் கூடாதென
மணல்களிடம்
மது அருந்தும் பெண்ணைப் போல பேசுகிறாள்

அவளை அருகில் அணைக்கையில்
ஏதோ ஒரு தேசத்தின் வரைபடம்
விரல்களுக்கிடையே
ஆறுதலாய் கடக்கிறது

புனர்வதெற்கென தன்னை அழைக்கும் ஆண்மைக்கு எதிரே
உடல் முழுவதும் நெருப்பு பரவ
மலைப் பாம்பென நிமிர்ந்து சீறுவாள்

என் படுக்கை அறையின் ஜன்னல் ஓரங்களில் இருந்து
ஆணிடமிருந்து வெளிப்படும் இயலாமையின் ஒப்பாரி
நெருப்பிலிட்ட இசைத் தட்டென உருகி
இரவின் முதுகில் வழியும்

முதுகுத் தண்டின் கீழ் சீரான மலை தொடர்களென
முலைகளை தாங்கி கிடக்கும் அவள் கருவறைக்குள்
பாடும் வல்லமை மிக்க புல்வெளிகள் வளருகின்றன

அவைகள் அசைவதறிகையில் எனது கருவறை
தலை கீழாய் புரள்கிறது

அப்போதெல்லாம் இனிப்பின் வாசனையரிந்து
ஊர்கிற எறும்பென
விரல்கள் அவள் அடிவயிற்றை தேடி வருடும்

யாமி
அதீத காலத்தை விடவும் இனிமை மிக்கவள்

பாதி உறக்கத்தில் அவள் இதயத்திலிருந்து வெளிப்படும் சத்தமென
பூமி என்றாவது சுழலக் கூடும்

என்னை தேடுவதற்கான அவளின் பாடலை
ஒரு மலை முகட்டின் மேல் விட்டுச் செல்ல பிரியப்படுகிறேன்

அவள் பாதத்தினடியில்
பகல்
கொய்யாப் பூவைப் போல் பூக்கிறது


written on
8.8.2005
thenmozi das
from my 3ed poem book